بررسی روابط بینامتنی میان شعر «صفی الدین حلی» و قرآن کریم

میراث دینی از مهم­ترین ساختمایه­های شعری و از پربارترین منابع الهام­گیری شاعران در جهت واگویه­­ی احساسات درونی و اندیشه­های ایشان محسوب می­گردد. در این بین قرآن­کریم به واسطه­ی عمق معانی، غنای واژگانی و ویژگی­های منحصر به­فرد هنری و بلاغی، در مقام ارزشمندترین منبع دینی الهام بخش نزد شاعران و ادیبان مسلمان قرار دارد. به­گونه­ای که ایشان در شعر خویش با کلام وحی رابطه­ی بینامتنی برقرارکرده، از این آبشخور سرشار در سطوح مختلف مفهومی، لفظی و اسلوبی بهره برده اند. یکی از شاعرانی که عبارات و معانی قرآنی از اصلی­ترین دستمایه­های هنری او محسوب می­گردد، «صفی­الدین­حلی» است. در جستار پیش رو، با تکیه بر روش توصیفی-تحلیلی، پس از بررسی نظرات گوناگون ناقدان غربی و عربی پیرامون نظریه­ی بینامتنیت وانواع آن، انواع رابطه­ی بینامتنی قرآنی در شعر«صفی­الدین­حلی» نقد وواکاوی خواهد شد که شامل هفت نوع رابطه­ی بینامتنی کامل متنی، کامل تعدیلی، جزئی، واژگانی، اسلوبی، الهام گیری و اشاره­ای(تلویحی)می­باشد. نتایج جستار حاضر حاکی از آن است که رابطه­ی بینامتنی قرآنی در مدائح نبوی و مراثی شاعر از بسامد بیشتری برخوردار است. از طرفی بینامتنی کامل تعدیلی، اشاره­ای و جزئی بیشتر مورد توجه صفی­الدین­حلی بوده است.